Jezus skłania słuchaczy wszystkich czasów do nieobojętnego przejścia obok Jego Osoby. Pełne mocy słowa i czyny Jezusa skłaniają nas do refleksji, do zastanowienia się, kim On jest naprawdę dla nas.
Aby spróbować odpowiedzieć sobie na to pytanie, musimy odnieść się do tajemnicy Trójcy Świętej. W Bogu są trzy Osoby; jedna z Nich – Druga Osoba jest Synem, Logosem – Słowem, który jako współistotny z Ojcem i różniący się od Niego pod względem relacji, został w wiecznym rodzeniu zrodzony – wypowiedziany przez Ojca – przy zachowaniu tej samej istoty Boskiej. Jest związany w wewnatrztrynitamym pochodzeniu z Ojcem i z racji Jego zrodzenia z Ojca ma istotę Boską, Boską naturę.
Ta Boska Osoba Syna przyjmuje w swojej jedności Osobowej (a więc nie mieszając natur; teologia nazywa ową jedność unią hipostatyczną) pełną rzeczywistość ludzką, nazwaną ludzką naturą, jako swoją w Jezusie. Natura ta jest osobowo zjednoczona z Logosem – Słowem, jest Jego własnością. Nauka Kościoła podkreślając ową jedność, umożliwia odniesienie rzeczywistej i prawdziwej cechy człowieczeństwa do samego Logosu – Słowa i wymaga tego odniesienia jako założenia podstawowego.
Sama osobowa jedność (unia hipostatyczna) zachowuje realną różnicę między dwiema naturami jednej Boskiej Osoby Logosu – Słowa. To znaczy, że natura Boska i natura ludzka nie ulegają zmieszaniu, tworząc przy okazji nową trzecią naturę, ale istnieją z jednej strony nierozdzielne od Logosu – Słowa, a z drugiej strony są nie zmieszane ze sobą. Tak więc Logos – Słowo nie powstaje z połączenia natur, ale jest Logosem – Słowem Boga jeszcze przed wypowiedzeniem naszego słowa o jedności natur w Jego Osobie. Ponieważ obie natury nie są ze sobą zmieszane, o ludzkiej naturze nie można powiedzieć, że jest ona pozbawiona przez Boga jakiejkolwiek wolności. Tak więc człowieczeństwo Jezusa nie może być pomyślane w żaden sposób jako „narzędzie” dla Logosu – Słowa. Kiedy wypowiadamy słowa o nie zmieszanym charakterze natur i nie pomniejszonej całości natury ludzkiej, musimy wyrazić przekonanie o wolnej rzeczywistości ludzkiej natury Jezusa.
Doświadczenie wiary mówiące o jednej i tej samej Osobie Logosu – Słowa, który jest podmiotem obu natur – natury Boskiej i natury ludzkiej – pozwala nam mówić o Nim, że odwieczny Syn Boży jest wszechwiedzący, ale też, że odwieczny Syn Boży umarł. Doświadczenie wiary dotyczące niepowtarzalnej obecności Boga w Jezusie, korzystając z takiej wzajemnej wymiany przymiotów, pozwala nam wypowiadać przymioty Jezusa obecne choćby w Nowym Testamencie.
Wiara w prawdziwe człowieczeństwo Jezusa jest równie ważna jak wiara w prawdziwe Bóstwo. To, że Jezus jest zarazem prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, przedstawia prawdę nie tylko faktyczną ale też prawdę zbawczą. Przez to, że Bóg stał się jednym z nas, że przyjął ludzką naturę, możliwe staje się nasze zbawienie.