Dokonało się ono na polecenie przywódców żydowskich wchodzących w skład Sanhedrynu (arcykapłani, uczeni w Piśmie i starsi), zostało zaplanowane wcześniej (Mk 14, 1) i było konsekwencją długiego procesu nieporozumień pomiędzy nimi a Jezusem. Od początku publicznej działalności wiele słów i zachowań Jezusa (sposób interpretowania Prawa, kontakty z grzesznikami i celnikami, odpuszczanie grzechów, uzdrawianie w dzień szabatu) wywoływało zgorszenie i budziło podejrzenia wśród przywódców ludu (Mk 3, 6). W oczach wielu sprawiał wrażenie przeciwnika podstawowych instytucji narodu, takich jak: Prawo (Mk 7, 1-16), świątynia (Mk 14, 57-58) oraz wiara w jedynego Boga i w związku z tym był oskarżany o bluźnierstwo (Mk 2, 7; J 5, 18) czy fałszywy profetyzm (J 7, 12.52).
Wystąpienie hierarchii żydowskiej przeciw Jezusowi nie było więc motywowane jedynie hipokryzją, nikczemnością czy nienawiścią, ale wynikało przede wszystkim z ich religijnych przekonań i przyzwyczajeń oraz z niemożności pogodzenia całkowicie nowego nauczania Jezusa z dotychczasowym obrazem Boga.